مواد اوليه فرش (ترکیه)
شامل پنبه، پشم، ابريشم:
پنبه: تركيه در توليد پنبه نيز جايگاه ويژه اي را در سطح جهان به عهده دارد. محصول پنبه در مناطق اژه، مديترانه، جنوب شرقي، آناتولي مركزي توليد مي شود. پنبه بعد از گندم مهمترين محصول كشاورزي تركيه محسوب مي شود.
پشم: تركيه از صادركنندگان قديمي پشم شمرده مي شود ولي آمار تجارت خارجي اين كشور در سالهاي اخير حكايت از فزوني واردات بر صادرات اين ماده دارد. در سال ۱۲۸۰ تركيه حدود ۶هزار تن انواع پشم و نخ پشمي وارد كرده تنها حدود ⅓ آن يعني ۲هزا تن صادرات داشته است.
ميزان توليد پشم در همين سال برابر ۶۰هزار تن پشم نشسته و يا ۳۳هزار تن پشم شسته بوده است. در گليم و قالي استفاده از كتان براي چله معمول تر و مرسوم تر مي باشد و براي پود استفاده از پشم مرسوم است. زيرا در چله مواد مصرفي بايد قدرت كشش لازم را داشته باشند تا بر اثر كششي كه به نخ چله وارد مي شود، پاره نشود و كتان اين نقش را به راحتي ايفا مي كند، در صورتي كه پشم قدرت كمتري دارد و كمتر فرشي است كه تار آن از پشم باشد. در فرشها براي پود كلفت و نازك از كتان استفاده مي شود.
ابريشم: ابريشم هم به صورت طبيعي و هم به صورت مصنوعي مورد اشتفاده قرار مي گيرد. ابريشم مصنوعي به هيچ وجه كيفيت ابريشم طبيعي را ندارد ولي از نظر ظاهر كاملا به هم شبيه هستند. استفاده از الياف ابريشم مصنوعي در قاليهايي با تار كتان رواج دارد. بهترين ابريشم در منطقه بورسا توليد مي شود. مرغوبترين ابريشم، ابريشمي است كه از هر قسمت اول پيله بدست
مي آيد. آمار دقيقي از توليد ابريشم دراين كشور نداريم ولي تركيه از توليد كنندگان معروف فرشهاي ابريشمي است. و در اين زمينه فرش هاي مرغوبي توليد مي كند كه اغلب قيمت آنها از فرش هاي ابريشمي ايران بيشتر است. در سال ۱۹۸۰اين كشور بيش از ۱۱هزار متر مربع فرش ابريشمي به بازارهاي آلمان، انگلستان و فرانسه صادر كرده است و از آنجا كه تركيه از صادركنندگان بزرگ فرش هاي ابريشمي است و ابريشم جز اقلام وارداتي آن نيست مي توان تصور كرد كه از نظر تامين داخلي اين ماده كمبودي ندارد.
طرح: فرش هاي تركيه اسلوب اصلي نقش آنها بر پايه طرح هاي هندسي و شكسته قرار دارد و سري ديگري از طرحها از نقوش گردان و گل و برگ هاي طبيعي مي باشد. طرحها و تصاويري از حيوانات و انسان در برخي از فرش هاي نفيس بافته شده در آسياي صغير، در اثر مراودات و سكونت گاههايي ميان ايرانيان و تركان و برگرفته از هنر ايراني است و طرح هاي گردان و ملهم از طبيعت، از نشانه هاي آن مي باشد. و گرفته شده از طرح هاي ايراني است. و طرح هاي محرابي نيز و طرح هاي قديمي و لا ينفك فرش هاي تركيه و نگارهايي مانند برگهاي نخل و لاله و زنبق و برگ هاي شعله اي و گلهاي گرد هشت پر نيز از تزئينات رايج در فرش ها است.
رنگبندي : رنگ سلط بر قاليچه هاي تركي شامل رنگ اوليه قرمز روناسي و زرد و رنگ ثانويه آبي و ديگر رنگ ها است. به ندرت مجموع رنگ هاي به كار رفته در فرش هاي تركي به ۱۰ رنگ مي رسد و قاليچه هاي آناتولي داراي وسعت رنگ كمتري نسبت به فرش هاي ايراني داشتند.
رنگ هاي مورد مصرف براي بافت فرش در تركيه بيشتر از گياهان، ريشه و پوست درختان تهيه مي شود. براي تهيه رنگ آبي از گياه نيل و رنگ هاي قرمز، صورتي، نارنجي، بنفش را از روناس بدست مي آوردند. قرمز دانه كه رنگ قرمز مايل به آبي از آن بدست مي آيد. و يك نوع قرمز ديگر از گياه مادررد بدست مي آيد كه در غرب و مركز آناتولي رشد ميكند. آلبالويي يك رنگ وارداتي است كه قيمت قاليچه را گران مي كند و در نتيجه از آن خيلي كم استفاده مي شده است. فرش هاي بافته شده قبل از۱۸.۴۰. رنگ زرد از به هم پيوستن سماق، زعفران، پوست پياز و انار بدست مي آوردند و بعضي اوقات از باقي مانده هاي انگور استفاده مي كنند. براي رنگ زرد روشن از گل داوودي و باكترون( اين گياه تنها در تركيه پرورش داده مي شود و از تركيب آن با زاج سفيد براي زرد پررنگ استفاده مي شود.) رنگ قهوه اي و سبز از پوست گردو. البته در برخي موارد براي بدست آوردن رنگ سبز ۲بار غوطه ور سازي انجام مي دادند ابتدا در زرد و سپس در آبي و آن را رنگي گران مي دانستند كه در فرش هاي لوكس به كار مي رفت. رنگ سياه و قرمز پررنگ از پوست انار، استفاده مي شود. و براي رنگرزي در فرش هاي ماشيني از گياه سوپرج استفاده
مي شود كه اين گياه هم تنها در تركيه به عمل مي آيد.
اولين رنگ جوهري در سال ۱۸۵۶ استفاده شد. Alas ، اولين رنگ جوهري بود كه رنگي مثل بنفش يا قرمز مايل به آبي بود.